“Als ik zo’n mooi kalfje zie, neem ik ‘m het liefst mee naar huis.”
Als Sjoerd met boswachter Alisa Troost door het hek van het Schiebroekse park loopt, stapt hij met zijn kekke schoenen al meteen bijna in een drol. Hoe verder ze lopen, hoe meer poep ze op het pad tegenkomen, zo lijkt het. Aan veel en goede poep kan ik zien dat het goed gaat met de dieren', legt Alisa uit. 'Zoals deze vlaai van een uurtje oud. Die is mooi groen, en niet te waterig. Zo te zien is ie van een gezonde Schotse Hooglander.'
Alisa was vijftig toen ze een carrièreswitch maakte, van medewerker op een kinderboerderij naar boswachter. Daarmee is ze zelfs de eerste vrouwelijke boswachter van Rotterdam. Trots, is ze, op haar boswachtersuitrusting en haar werk. Daarbij praat ze veel met burgers en brengt ze dingen bij over de natuur. 'Dat informeren van mensen, dat zit echt in me. Ik ben opgegroeid op een boerderij, en als jong meisje vertelde ik mensen al hoe het gaat op een boerenbedrijf. Nu vertel ik mensen op de prachtige flora en fauna van onze stad.'
De Schotse Hooglanders zijn Alisa’s favoriete dieren. Als ze met Sjoerd een paar koeien op gepaste afstand bekijkt, praat ze de dieren liefdevol toe en geeft ze een lekker koeienkoekje. 'Ik vind ze prachtig, die sterke beesten met hun rode haren. En ze begrazen hier het gebied. Kijk ze nou toch rustig liggen. Dat is toch mooi?'
Presentatie: Sjoerd van Oortmerssen
Regie en montage: Cathelijne Beijn